Mijn naam is Henriette (1972), ik geloof in een wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn. Daar wil ik met mijn coaching graag een bijdrage aan leveren.
Verandering
De afgelopen vijfentwintig jaar ben ik logopedist geweest, waarvan de afgelopen twaalf jaar in mijn eigen praktijk voor mensen met afasie. Ik voelde rond mijn veertigste een verlangen naar verandering. Om te beginnen stopte ik met het drinken van alcohol. Daarmee kwam ik in een periode waarin ik ging zoeken naar wie ik werkelijk ben en wat ik wilde in het leven. Om dat te onderzoeken ben ik een week naar een cursus in Frankrijk gegaan om te ervaren welke patronen en mechanismen onder mijn alcoholgebruik zaten. Die week was pas het begin!
Mildheid
De manier waarop ik daar leerde naar mezelf te kijken, hoe ik gezien werd zonder oordeel maar met een liefdevolle blik vond ik geweldig. Het inspireerde mij om zelf coach te worden, daarom ben ik de driejarige coach opleiding gaan volgen bij Phoenix in Utrecht. Daar vond ik mezelf en leerde ik over elkaar echt ontmoeten. Ik ging met meer mildheid naar mezelf kijken.
Op reis
Ik woon met mijn man Sebastian in Amersfoort. Onze twee kinderen zijn inmiddels volwassen en de jongste is sinds twee jaar het huis uit. We houden van op reis te gaan met onze oude Volkswagen kampeerbus liefst lang en ver weg, maar een week op Texel vinden we ook heerlijk. Ik ga graag naar buiten, gewoon een stukje wandelen in de buurt of als er tijd is in het bos of op het strand.
Reis van de held
Toen ik begon bij de coachopleiding van Phoenix was ik vol verwachting over wat ik allemaal zou gaan leren en tegenkomen. Voor mij was het een volgende stap in het proces dat begonnen was toen ik de alcohol vaarwelzei. Ik werd me meer bewust van wat ik allemaal aan potentieel in me had. Het was een belofte aan mezelf, deze drie jaar, met als doel mijn eigen waarheid te leven en mijn eigen grootsheid te ontdekken.
Van tevoren had ik niet verwacht dat dit ontwikkelproces mij persoonlijk zo zou raken. Jezelf veranderen, transformeren, gaat niet zonder los te laten wat niet meer dient. Bij mij riep dat angst op, angst om mezelf te verliezen en angst voor de gevolgen nu en in de toekomst. Ik kwam verdriet tegen, zoals onverwerkte rouw over de dood van mijn vader twintig jaar geleden. Ook riep dit veranderproces existentiële vragen op. Ik stelde mezelf regelmatig opnieuw de vraag, wie ben ik als ik mijn vertrouwde zelfbeeld loslaat en nieuwe keuzes maak of anders met mensen omga.
Ik bewoog tussen het verlangen om iets te bereiken en de angst voor het onbekende. Afdalen naar het onbekende, naar het donker lukte me dankzij het gevoel dat ik mezelf kon dragen een basisvertrouwen in mezelf, dat was mijn ankerpunt.
Het was alsof ik onder het ijs was beland en naar het donker toe moest zwemmen om weer in het licht te komen. Toen ik naar het wak toe zwom vond ik mezelf en zag, dat het het meer dan waard was om naar het donker toe te gaan. Ergens op het laatst kreeg wat mist een andere plek en dat bracht licht.