Houvast in het donker
Vuurtoren
Het licht
Bedoeld voor de zee
scheert over het eiland
een veilig gevoel
in de donkere nacht
(Hester Stafleu, 1948)
Het is december, morgen is het de kortste dag van het jaar. ik weet niet hoe het voor jou is maar ik vind dit behalve een gezellige tijd ook best een lastige periode. Op sommige dagen is het zo donker en grijs dat het wel lijkt of het überhaupt nooit meer licht wordt. Ik moet dan wel heel erg mijn best doen om nog een lichtpuntje in mezelf te vinden. In dit stukje daarom iets over lichtpuntjes buiten en lichtpuntjes vinden in jezelf.
De Vuurtoren
Op 1 november 1864 ontstak de vuurtoren van Texel voor het eerst zijn licht en sindsdien draait de lamp iedere nacht zijn rondjes over het eiland en over de zee eromheen. De vuurtoren is natuurlijk bedoeld om ongelukken te voorkomen. Schepen die door de ondiepe Waddenzee varen lopen het risico te verongelukken op de zandbanken rondom de waddeneilanden. Het baken zorgt ervoor dat dit niet meer hoeft te gebeuren. Altijd als ik op het eiland ben geeft het licht van de vuurtoren mij houvast.
Zaklamp
De vuurtoren van Texel kwam vijf jaar geleden op mijn pad. Sinds die tijd kamperen we elk jaar wel een keer op het eiland. Met ons kampeerbusje gaan we naar de camping op de noordpunt van het eiland. Vlakbij de vuurtoren. Een heerlijke plek om tot rust te komen en te genieten van het strand en de zee. De nachten op Texel zijn donker. Ik moet er ’s nachts vaak even uit om naar de wc te gaan. Toch heb ik nooit een zaklamp nodig want midden in het donker komt om de 5 tot 10 seconden het licht van de toren voorbij: WHOESJ en donker en dan weer WHOESJ. Als een reusachtige zaklantaarn die even een rondje over het veld schijnt. Of het nu kraakhelder is of mistig waardoor het licht een spookachtig en diffuus schijnsel wordt. Het is er altijd.
Baken
Dit ijkpunt, dit baken, het geeft een veilig gevoel. Donkere nachten en zeker als ze zo lang zijn als nu in december kunnen eindeloos en beangstigend zijn. Piekerend over kleine en grote zaken kan donkerte buiten ook donkerte in jezelf veroorzaken. Mij geeft het rust als ik naar buiten kijk en zie hoe de lamp van de vuurtoren rustig haar rondjes draait. Of het nu stormt en regent of kraakhelder is. Of ik nu overspoeld wordt door paniek of verdrietig ben, het licht komt en gaat, altijd.
Houvast in mezelf
En nu ik dit zo schrijf bedenk ik me dat het me ook helpt als ik weer thuis ben in Amersfoort. Ik stel me voor hoe ik een lichtje kan laten branden in mezelf. Het geeft me wat meer vertrouwen te weten dat er bakens zijn die voorkomen dat ik op mijn eigen zandbanken vastloop. Het baken buiten, de vuurtoren, het baken binnenin, mijn adem, mijn hart dat klopt. In de nacht focus ik op mijn lijf, ik voel hoe het ligt in bed, ik luister naar mijn adem en voel hoe hij komt en gaat. Net als het licht van de vuurtoren. In en Uit. Of zoals de zee met de golven die komen en gaan. De nacht wordt ineens wat minder beangstigend maar een plek waar het ook goed is en waar oplicht wat eerder verborgen bleef.
Wat is jouw vuurtoren?
Ik ben benieuwd wat jouw vuurtoren is en waar jij graag een lichtje op zou willen schijnen. Leuk als je het me laat weten in een berichtje. Voor nu wens ik je mooie decembernachten toe.