Sinds een week of vier
ben ik met krachttraining en conditietraining begonnen in de dichtstbijzijnde sportschool. Op meerdere vlakken een uitdaging want ik heb eigenlijk niets met sportscholen. En daarnaast begin ik zo ongeveer vanaf nul. Toch ben ik het gaan doen omdat ik merkte dat ik steeds wat dikker begon te worden de laatste jaren. Rond mijn 45ste was ik veel afgevallen nadat ik gestopt was met drinken maar inmiddels zitten er helaas alweer een aantal kilo’s aan.
Op internet kom je om in de informatie over hoe af te vallen en ook dat vanaf je 45e je spieren steeds meer afnemen. Om dus blijvend gewicht te verliezen is het nodig ook iets van krachttraining te doen. Na wat onderzoek kwam ik uit bij een schema om spieren op te bouwen in 12 weken. Een combinatie van vijf keer per week trainingen en goede voeding. En daar ben ik nu vier weken mee bezig. Ik moet zeggen dat het best een hoop doet. In feite ben ik aan een reis begonnen op onbekend terrein. Het terrein van de spieropbouw. Ik leer allerlei nieuwe woorden: Barbell squat, Triceps push down, Bulgarian split squat, Hamstring Curl en ga zo maar door. Ik ga op weg naar een Killer Body!
Innerlijke criticus
Om vooruitgang te meten is het nodig dat ik niet alleen op de weegschaal kijk maar ook mijn lichaamsmaten meet en foto’s maak. Dat is super confronterend en voer voor de innerlijke criticus. Die het natuurlijk heerlijk vindt om op een bestraffende manier mee te kijken en me toe te spreken als er niets verandert op de verschillende meetlatten.
Na vier weken trainen bleef de weegschaal koppig hetzelfde aangeven en ook mijn maten waren niets veranderd. Mijn innerlijke criticus rekte zich uit, ging comfortabel op mijn schouder zitten en zei, zie je wel, je bakt er niets van, geef het nou maar op want dit gaat je nooit lukken. Toen ik na 15 minuten zin kreeg om een potje te gaan janken en met een zak chips op de bank te gaan hangen, wist ik dat er weer een duiveltje op mijn schouder had plaatsgenomen. De sportschool liet ik daarop een aantal dagen voor wat hij was. Ik ging wel thuis oefenen.
Hulp van buitenaf
Op zoek naar hulp poste ik mijn nare toestand in de Facebook groep (spieren opbouwen als je vijftig bent) waar ik lid van ben geworden. Daar kreeg ik ontzettend veel, hele lieve en bemoedigende reacties. Dat ik door moest zetten. Dat vier weken echt nog heel kort is. Dat ik goed bezig ben en dat het opbouwen van spieren en het verliezen van vet een kwestie van de lange termijn is. Allemaal coachende en aardige opmerkingen van mensen die ik niet eens ken. Ik voelde me weer een stuk beter en ook bedacht ik me dat als anderen zo aardig tegen mij konden zijn, waarom ik mezelf dan niet ook wat ruimte en liefde zou gunnen.
Innerlijke coach
Op dat moment voelde ik ruimte ontstaan in mezelf. Vanmorgen ben ik weer met frisse moed naar de sportschool gegaan. Ik heb een fijne Workout gedaan en voelde zelfs dat ik het een beetje had gemist. Na afloop heb ik lekker gedoucht en tegen mezelf gezegd dat ik trots ben. Ik voel dat ik weer open kan kijken en nieuwsgierig ben naar wat dit proces me gaat brengen. Misschien over een jaar wel een heel gespierd lichaam, of misschien voel ik me wel veel gezonder en fitter dan nu. Wat de uitkomst wordt maakt eigenlijk niet heel veel uit. Ik ben op ontdekkingsreis en wat is er nou leuker dan dat?